(...)

Δεν ξερω πως ηξερα, μπορει κι απο το θανατο, μπορει κι απο σενα, και στεκομουνα εξι εφτα χρονων, στραγαλι παιδι, προσοχη! Χωρις φωνες και δακρυα, κοιτωντας σε με εμπιστοσυνη, τρομο και αθωωτητα στα ματια.

(...)

Ημουνα εγω η δυνατη γιατι ημουνα παιδι και ακομα, μπαμπα, δεν ξερω σε ποιον χρωσταω, γνωρισα πως στις μαχες για να 'σαι νικητης, εμαθα που λες το μισος να το μετατρεπω, με αστραπιαιο αιφνιδιασμο, σε αγαπη για οποιονδηποτε εννοουνε οι ανθρωποι εχθρο. Εμαθα το σεβασμο. Και βεβαια σ'αγαπαγα κι ακομα σ'αγαπω, ηθελα να 'σουν γαληνιος, να μην πονας τοσο πολυ. Ηθελα να σε μαθω:ΑΓΑΠΑΩ.

(...)

Κι υστερα ολη η οικογενεια, ενωμενοι ξαφνικα -εκτος απο τη μανα μου- που μου λεγες πως δεν εχω μανα, πως γεννηθηκα απο φιδι και πετρα, και ειχα μανα γιατι δεν ητανε εκει (στην οικογενειακη συγκετρωση) και στο διαβα της ζωης εμαθα πως το φιδι ειναι Γνωση και Δυναμη η πετρα.


(...)

Ετσι ειναι. Καπου ειχες δικιο. Καπου με παταξε η κοινωνια, μονο που τοτε για μενα ησουνα εσυ.
Για να ησυχασεις λιγο μ'εμενανε, ειμαι καλα.Το βλεπεις αλλωστε γιατι σου μιλαω -στο Ταξιδι εχασα και τη φωνη μου.





































δεν ξερω αν ειμαι σε θεση να σου δωσω συγχωρεση, ομως σ'αγαπαω πολυ.


Κ.Γ